غیرت، از نعمت‏های گران سنگی است که خدای حکیم، از سر حکمت، در نهاد آدمیان نهاده است. آدمی اگر از موهبت غیرت، بی ‏بهره می ‏بود، از نعمت عظیمی بی‏ بهره بود. و اگر کسی این موهبت را ببازد، زیانی کلان کرده است.

بر آدمی واجب است که این گوهر ارجمند را پاس بدارد. اما این جانمایه گرانمایه، باید در جای بایسته و شایسته ‏اش بکار برده شود تا ثمره خجسته به بار آورد و از کیان شرافت و حریم نجابت فرد و خانواده و جامعه حفاظت کند. اما اگر نابجا بکار رود یا بیجا برانگیخته شود، زیانبار می‏گردد. و اگر «غیرت»، به «حسادت» بدل شود، ایمان‏سوز می‏گردد.

از آموزه‏ ها و مهارت‏هایی که زوج‏های جوان(و غیر جوان) باید فرا گیرند، آن است که «غیرت» همسرشان را برنیاشوبند و آن را بدل به «حسادت» نکنند.

برخی از زوج‏ها که این مهارت را نیاموخته‏ اند، ناخواسته و بی‏ توجه، کارهایی می‏کنند که سبب تحریک تخریبی غیرت همسرشان می‏شوند و نیروی مثبت غیرت را به صفت منفی حسادت بدل می‏نمایند، که ستیز و بدگمانی و دشمنی و کینه ‏ورزی را در پی دارد.

اگر زن یا مرد، با خویشان و دوستان و آشنایان نامحرم، به ویژه اگر جوان و زیبا باشند، بی‏ پروا سخن بگوید و بخندد و شوخی کند و حرف‏های غیر ضروری بزند، طبیعی است که همسرش می‏ رنجد و غیرتش برمی‏ انگیزد. البته این کارها، جدای از غیرت‏ ورزی همسر، مجوز شرعی و اخلاقی نیز ندارد و خلاف سلوک عفیفانه و منش نجیبانه است و مفسده‏ هایی در پی دارد. غیرت‏ ورزی در این عرصه، غیرت‏ ورزی بجا و شایسته و بایسته است.

سخن ما، در اینجا، با بی‏غیرتان و بی‏عفتان نیست؛ بلکه سخن با زوج‏هایی است که خواسته یا ناخواسته، حریم‏ها را می‏ شکنند و باعث رنجش همسرشان می‏شوند.

خدای سبحان به همسران پیامبر (و نیز همه زنان و مردان) فرمان می‏دهد که هنگام سخن گفتن با نامحرمان و معاشرت با ایشان، حریم بگیرند و حتی صوت و لحن گفتارشان، عفیفانه باشد تا مبادا در دل‏های شهوت ‏آلود، ایجاد طمع شود و زمینه گناه فراهم آید.

به آیات زیر توجه داشته باشید:
«... لا تَخضَعنَ بِالقَولِ فَیَطَمَعَ الذِی فی قَلبِهِ مَرَضٌ فَقُلنَ قَولاً مَعُرفا؛(احزاب- 32) به ناز و کرشمه، سخن مگویید تا مبادا آن کس که دلش بیمار است، طمع ورزد. پس، به نیکی سخن گویید.»

و نیز خداوند به پیامبرش فرمان می‏دهد که مردان و زنان م?من را بفرماید که هنگام رویارویی با یکدیگر، چشمان‏شان را فرو خوابانند و دامن‏هاشان را پاک و پاس بدارند:

«قُل لِلم?منینَ یَغُضّوا مِن أبصارِهِم وَ یَحفَظُوا فُروجَهُم ذلِک أَزکی لَهُم إنَ‏اللّه‏ خبیرٌ بِما یَصنَعونَ وَ قُلْ لِلم?مناتِ یَغضُضنَ مِن أبصارِهِنَ وَ یَحفَظنَ فُروجَهُنَ وَ لایُبدینَ زینَتَهُنَ ...؛(نور- 24) به مردان م?من بگو دیده‏هاشان را فرو خوابانند و پاکدامنی ورزند، که این کار برای ایشان پاکیزه‏تر است. خدا به آنچه می‏کند آگاه است. و به زنان م?من بگو دیدگانشان را فرو خوابانند و پاکدامنی ورزند و زیورها (و زیبایی‏ها)شان را آشکار نکنند ... .»

این آموزه‏های قرآنی، جانمایه‏های نجابت و سلامت روان و اخلاق‏ اند و مراعات آنها موجب صیانت حیات و خرمی زندگانی می‏شود و دل‏ها و جان‏ها را «حفاظ ‏دار» می‏کند و بوستان حیات زوج‏های جوان (و همگان) را در برابر پاره‏ای از «آفات حیات»، مصونیت می‏ بخشد.
 
موعظه و عبرت
گاهی خود همسر وسیله ارتباط همسرش با جنس مخالف را فراهم می‏کند و بعد، از این ارتباط، رنج می‏برد! مثلاً مردی به انگیزه‏ ای (مانند طمع یا نیاز به درآمد همسرش) زمینه کارکردن همسرش با مردان را فراهم می‏کند و سپس از ارتباط کاری زنش با مردان، رنج می‏برد. به ویژه اگر زنش جوان و زیبا باشد و در ارتباط با دیگران، حریم نگیرد.

بطور مثال در زندگی حضرت ابراهیم (ع) می خوانیم که:  حضرت ابراهیم با موافقت و حتی پیشنهاد ساره، با هاجر ازدواج کرد. اما بعدا حساسیت ساره به جوش آمد و به حضرت ابراهیم گفت که هاجر و اسماعیل را از پیش چشم او دور کند. خدا هم به ابراهیم فرمان داد که آنان را از نزد هاجر به جایی دور (مکه) ببرد. خدا به ابراهیم نفرمود که برابر ساره و برانگیختگی حساسیتش مقاومت کند. آیا این حکایت قرآنی نباید برای ما مایه پندگیری و عبرت‏ آموزی باشد؟ البته حضرت ابراهیم در برانگیختگی حساسیت ساره، تقصیری نداشت، اما طبیعت بشر، چنین است.

حسادت و غیرت یکدیگر را تحریک نکنید
من همیشه به مردها ی جوان توصیه می کنم، که شما در معاشرت با نامحرم و حتی محرم کاری نکنید و حرفی نزنید که زنانِ خود را وادار به حسادت کنید. به دختران جوان هم سفارش می کنم، که در برخوردشان با مردهای بیگانه، کاری نکنند و حرفی نزنند که حسّ حسادت و غیرت شوهرانشان را تحریک نمایند.

این حسادت ها بدبینی می آورد و پایه های محبّت را سُست می کند و از ریشه می سوزاند.