از یه جایی به بعد …
به همه چیز و همه کس بی اعتنا می شی
دیگه نه از کسی می رنجی نه به عشق کسی دل میبندی.
از یه جایی به بعد …
مرض چک کردن موبایل ات خوب می شه ،حتی یادت میره گوشی داری.
دیگه دلشوره نداری که موبایل تو جا بذاری یا اس ام اسی بی جواب بمونه .
از یه جایی به بعد …
دیگه دوست نداری هیچکس رو به خلوت خودت راه بــِـدی حتی اگه
تنهایی کلافه ات کرده باشه .
از یه جایی به بعد …
باور می کنی کسی برای تنها نموندنِ تو نمیاد ،
اگه کسی میاد برای تنها نبودنِ خودشه .
از یه جایی به بعد …
وقتی کسی بهت می گه دوستت داره ، لبخند می زنی و ازش فاصله می گیری .
از یه جایی به بعد …
دیگه گریه نمی کنی،فقط بغض همیشگی هست که بهش عادت میکنی.
از یه جایی به بعد …
هر روز دلت برای یه آغوش امن تنگ می شه ،اما به هیچ آغوشی فکر نمیکنی.
از یه جایی به بعد …
دیگه حرفی برای گفتن نداری، ساکت بودن رو به خیلی حرفها ترجیح میدی.
از یه جایی به بعد …
فقط یک حس داری، حس بی تفاوتی .
نه از دوست داشته شدن خوشحال می شی …
نه دوست داشته نشدن ناراحتت می کنه .
از یه جایی به بعد …
توی هیجان انگیزترین لحظه ها هم فقط نگاه می کنی و سکوت .
از یه جایی به بعد …
فقط عشق خدا رو باور داری ، اینم یعنی تنهایی مفرط...
تاریخ : جمعه 92/6/29 | 11:7 عصر | نویسنده : ناهید یوسفی | نظر
.: Weblog Themes By Pichak :.