بهره گرفتن از حلال منعی ندارد:

«قُلْ مَنْ حَرَّمَ زینَةَ اللَّهِ الَّتی‏ أَخْرَجَ لِعِبادِهِ وَ الطَّیِّباتِ مِنَ الرِّزْقِ قُلْ هِیَ لِلَّذینَ آمَنُوا فِی الْحَیاةِ الدُّنْیا خالِصَةً یَوْمَ الْقِیامَةِ؛[اعراف/32] بگو: «چه کسى زینتهاى الهى را که براى بندگان خود آفریده، و روزی هاى پاکیزه را حرام کرده است؟!» بگو: «اینها در زندگى دنیا، براى کسانى است که ایمان آورده ‏اند (اگر چه دیگران نیز با آنها مشارکت دارند ولى) در قیامت، خالص (براى مؤمنان) خواهد بود.»

اما قطعا تجاوز از حدود امر صحیحی نیست و حتی در جایی که پرخوری ضرر قابل توجهی برای بدن داشته باشد، حرام نیز خواهد بود. و اگر به مرز حرام نیز نرسد، امری است که باید از آن پرهیز کرد. کسی که ابعاد وجودی خویش را به طور صحیح بشناسد، و خود را محدود به این دنیای فانی نداند، نگاهش این گونه است که: «بدترین ظرفی که انسان آن را پر می کند، شکمش است!»[1]

و اگر خود را در وسعت عظیم هستی نیز نبیند، باید برای مصلحت دنیای خود، پرخوری را ترک کند. حدیث جامعی در این باره هر دو نوع ضرر پرخوری را ذکر می کند:

« حضرت صادق (ع) فرمود: کم خوردن به هر حال و نزد همه پسندیده است، زیرا در آن صلاح و خیر ظاهر و باطن است. و آنچه از انواع خوردنها مطلوب و پسندیده است، چهار است:

اول- خوردن ضرورى است که براى انبیاء و افراد برگزیده مى ‏باشد.

دوم- خوردن عده (به ضم اول) که به معناى مهیا شده براى امر دیگر است و این براى پرهیزکاران است که خوراک را مقدمه انجام وظایف قرار مى‏دهند.

سوم- خوردن فتوح است که وسیله گشایش امر متوکلین است.

چهارم- خوردن قوت است که براى توانایى و نیرو گرفتن مؤمنین است.

و چیزى که ضرر و صدمه آن بر قلب مؤمن بیشتر و شدیدتر از بسیار خوردن باشد نیست، زیرا آن دو اثر مى‏بخشد: قساوت و سنگدل شدن، و هیجان و جوش قوه شهوت. و گرسنگى نان و خورشت مؤمنین است، و غذاى روح است، و طعام قلب است، و موجب تندرستى تن مى ‏باشد.»[2]

در ذیل احادیث دیگری درباره پرخوری تقدیم می شود:

پیامبر خدا صلى الله علیه و آله: دلها را با خوردن و آشامیدن زیاد نمیرانید؛ زیرا همان گونه که زراعت بر اثر آب زیاد از بین مى رود، دلها نیز بر اثر پرخورى مى میرند.[3]

پیامبر خدا صلى الله علیه و آله: از شکم بارگى بپرهیزید؛ زیرا مایه تباهى بدن و موجب بیمارى است و انسان را در عبادت، سست مى کند.[4]

پیامبر خدا صلى الله علیه و آله: دل، هنگام خالى بودن معده، حکمت را مى گیرد و هنگام پُر بودن معده، آن را به دور مى افکند.[5]

پیامبر خدا صلى الله علیه و آله: کسى که شکم خود را پر کند، به ملکوت آسمانها و زمین وارد نمى شود.[6]

پیامبر خدا صلى الله علیه و آله: هیچ چیز نزد خدا منفورتر از معده انباشته نیست.[7]

امام على علیه السلام: هر که خوراکش زیاد باشد سلامتى اش کم مى شود و خرج زندگى را بر دوش خود سنگین مى کند.[8]

بهره گرفتن از حلال منعی ندارد:

«قُلْ مَنْ حَرَّمَ زینَةَ اللَّهِ الَّتی‏ أَخْرَجَ لِعِبادِهِ وَ الطَّیِّباتِ مِنَ الرِّزْقِ قُلْ هِیَ لِلَّذینَ آمَنُوا فِی الْحَیاةِ الدُّنْیا خالِصَةً یَوْمَ الْقِیامَةِ؛[اعراف/32] بگو: «چه کسى زینتهاى الهى را که براى بندگان خود آفریده، و روزی هاى پاکیزه را حرام کرده است؟!» بگو: «اینها در زندگى دنیا، براى کسانى است که ایمان آورده ‏اند (اگر چه دیگران نیز با آنها مشارکت دارند ولى) در قیامت، خالص (براى مؤمنان) خواهد بود.»

اما قطعا تجاوز از حدود امر صحیحی نیست و حتی در جایی که پرخوری ضرر قابل توجهی برای بدن داشته باشد، حرام نیز خواهد بود. و اگر به مرز حرام نیز نرسد، امری است که باید از آن پرهیز کرد. کسی که ابعاد وجودی خویش را به طور صحیح بشناسد، و خود را محدود به این دنیای فانی نداند، نگاهش این گونه است که: «بدترین ظرفی که انسان آن را پر می کند، شکمش است!»[1]

و اگر خود را در وسعت عظیم هستی نیز نبیند، باید برای مصلحت دنیای خود، پرخوری را ترک کند. حدیث جامعی در این باره هر دو نوع ضرر پرخوری را ذکر می کند:

« حضرت صادق (ع) فرمود: کم خوردن به هر حال و نزد همه پسندیده است، زیرا در آن صلاح و خیر ظاهر و باطن است. و آنچه از انواع خوردنها مطلوب و پسندیده است، چهار است:

اول- خوردن ضرورى است که براى انبیاء و افراد برگزیده مى ‏باشد.

دوم- خوردن عده (به ضم اول) که به معناى مهیا شده براى امر دیگر است و این براى پرهیزکاران است که خوراک را مقدمه انجام وظایف قرار مى‏دهند.

سوم- خوردن فتوح است که وسیله گشایش امر متوکلین است.

چهارم- خوردن قوت است که براى توانایى و نیرو گرفتن مؤمنین است.

و چیزى که ضرر و صدمه آن بر قلب مؤمن بیشتر و شدیدتر از بسیار خوردن باشد نیست، زیرا آن دو اثر مى‏بخشد: قساوت و سنگدل شدن، و هیجان و جوش قوه شهوت. و گرسنگى نان و خورشت مؤمنین است، و غذاى روح است، و طعام قلب است، و موجب تندرستى تن مى ‏باشد.»[2]

در ذیل احادیث دیگری درباره پرخوری تقدیم می شود:

پیامبر خدا صلى الله علیه و آله: دلها را با خوردن و آشامیدن زیاد نمیرانید؛ زیرا همان گونه که زراعت بر اثر آب زیاد از بین مى رود، دلها نیز بر اثر پرخورى مى میرند.[3]

پیامبر خدا صلى الله علیه و آله: از شکم بارگى بپرهیزید؛ زیرا مایه تباهى بدن و موجب بیمارى است و انسان را در عبادت، سست مى کند.[4]

پیامبر خدا صلى الله علیه و آله: دل، هنگام خالى بودن معده، حکمت را مى گیرد و هنگام پُر بودن معده، آن را به دور مى افکند.[5]

پیامبر خدا صلى الله علیه و آله: کسى که شکم خود را پر کند، به ملکوت آسمانها و زمین وارد نمى شود.[6]

پیامبر خدا صلى الله علیه و آله: هیچ چیز نزد خدا منفورتر از معده انباشته نیست.[7]

امام على علیه السلام: هر که خوراکش زیاد باشد سلامتى اش کم مى شود و خرج زندگى را بر دوش خود سنگین مى کند.[8]

یکی از عواقب وخیم وپیامدهای تاریک صفت رزیله ی حسادت ، کینه است که با ریشه دواندن در قلب واندیشه ی شخص مبتلا او را به بسیاری از گناهان وادار میکند . از جمله تزریق وانتقال این کینه با روشهای گوناگون به دیگران است که سبب شراکت شخص در گناه افراد دیگر نیز می شود 
در این مقوله قصد بررسی عواقب این امر وپیامد های متعاقب آن را با کمک دوستان بزرگوار داریم .

دل های تهی از کینه
کینه حالتی نفسانی است که موجب تنفر و بیزاری شخص از چیزی و یا کسی می شود و شخص گرایش و میلی به آن نمی یابد و از آن پرهیز و دوری می کند. ( مفردات راغب اصفهانی ص 136)
در فرهنگ عربی و قرآنی برای بیان این حالت، واژگانی چون غل، اضغان، بغضاء، شنئان و مشتقات آن به کار رفته است. 

غل، نوعی بغض و دشمنی است که در درون به شکل ثابت و پایدار شکل می گیرد و در حقیقت در همه دل و جان شخص ریشه می دواند و او را اسیر چنگال خود می کند به گونه ای که هیچ گونه حرکت و تحرک و واکنش مثبت نسبت به چیزی که از آن کینه در دل دارد، بروز نمی دهد.
البته برخی ها، واژگانی چون حسد، حقد، بغضاء، شحناء، غل، عداوت و مانند آن را به یک معنا می گیرند، ولی باید توجه داشت که هیچ واژه مترادفی نداریم؛ چرا که هر یک بیانگر نکته ای است که در دیگری نیست. مثلا واژگان انسان و بشر هر چند در کلیت مشترک هستند، ولی بشر به پوست و کالبد و جسم اشاره دارد (بشره به معنی پوست) و واژه انسان به بعدی معنوی و درونی انسان و انس گرفتن او با هر چیزی یا نسیان و فراموشی او توجه می دهد.
غل نوعی دشمنی و تنفر و بیزاری درونی است که نهان کاری و پایداری در آن، مولفه اصلی است. به این معنا که دشمنی نهانی است که در جان و قلب شخص ریشه کرده و به سختی قابل از میان رفتن است. شاید کینه شتری بیانگر معنایی باشد که ما از غل و کینه دراین جا اراده کرده ایم. امام علی(ع) درباره مولفه نهانی بودن کینه فرمودند: «قلب های خود را از کینه های نهانی پاک کنید، زیرا که آن نوعی بیماری مهلک مانند وباست.»
به هرحال، کینه از بیماری هایی است که به سرعت انسانیت انسان را از بین می برد، مانع رشد معنوی آدمی می شود و نیروی جسمی او را می کاهد و به تحلیل می برد. انسان کینه ورز در قلبش دشمنی ها و بدبینی ها را انباشته است، کوچکترین خطا را از دیگری می بیند، کینه او را به دل می گیرد و تا آخر عمر مایه ناراحتی روح و بیماری تن خود را فراهم می کند و اگر فرصتی دست دهد، دشمنی خود را ابراز می کند و ضربه خودش را می زند. البته انسان کینه ورز بی جهت برای خودش دشمن می تراشد و هرکسی را خصم خود می پندارد و از همین جهت بیشتر به خودش آسیب می زند تا به دیگران.

تعریف لغوی تهمت

بهتان و تهمت عبارتست از اینکه انسان در حق غیر به چیزی که راضی نیست دروغ بگوید به عبارت دیگر چیزی را به دروغ به دیگری نسبت دهد و شخصی که مرتکب گناه و عمل زشتی نشده به انجام آن متهم کند و یا عیب و نقصی را که در او نیست به او بچسباند و فرقی نیست که این نسبت دروغ در حضور او باشد یا در غیاب. 
بهتان و تهمت از گناهان کبیره است و در قرآن مجید به شدت از آن نهی، و عذاب شدیدی برای آن ذکر گردیده که به آن اشاره خواهد شد. 

بدترین نوع دروغ

در حقیقت بهتان بدترین نوع دروغ است و چنانچه اتهام شخص در غیاب وی باشد غیبت هم بشمار می‌آید و انسان در واقع مرتکب دو گناه شده است یکی دورغ و دیگری غیبت و بزرگترین ظلم در حق برادر مؤمن آنست که او را متهم به ارتکاب گناهی کنی که هرگز آنرا انجام نداده است. بهتان باصطلاح همین برچسب زدن به این و آن است که متاسفانه همواره در جوامع بشری مطرح بوده و امروزه نیز بزرگترین ابزار دشمنان و مخالفان است. 

آثار سوء اجتماعی تهمت

نتیجه بهتان و افتراء به این و آن اینست که نظام اجتماعی دیر یا زود از هم بپاشد و عدالت اجتماعی از بین برو.د حق باطل و باطل حق جلوه کند، بیگناهان متهم و گرفتار، ‌و گناهکاران تبرئه و آزاد باشند، حسن ظن به سوء ظن نسبت بکدیگر تبدیل گردد و اعتماد عمومی مردم از یکدیگر سلب شود و زمینه‎ی هرج و مرج فراهم گردد و نا امنی و نار ضایتی رشد یابد،‌ دوستی و صمیمیت جایش را به کینه و عداوت بدهد، مردم پراکنده و متفرق و بدون ارتباط با یکدیگر زندگی کنند و از تجمع و تشکل و انسجام خبری نباشد. بدون شک چنین جامعه‌ای نمی‌تواند دوام و بقاء داشته باشد بلکه بزودی سقوط خواهد کرد و مردم آن هلاک و گرفتار انواع مشکلات و بلایا خواهند شد. و لذا امام صادق ـ علیه السلام ـ فرمود: هر گاه مؤمنی برادر مؤمن خویش را متهم سازد و به او تهمت بزند ایمان از قلب او محو می‌شود همچنانکه نمک در آب ذوب می‌گردد. و وقتی ایمان مؤمن ذوب شد و دیگر اثری از ایمان در قلبش باقی نماند جایگاهش دوزخ است چنانکه پیامبر اکرم ـ صلّی الله علیه و آله و سلّم ـ فرمود: هر کس به مرد یا زن با ایمانی بهتان بزند یا درباره‎ی کسی چیزی بگوید که در او نیست خداوند در قیامت او را بر تلی از آتش قرار می‌دهد تا از آنچه گفته است خارج شود. و از عهده‎ی‌ گفته‎ی خود بیرون آید. 
در قرآن کریم بیش از چهل آیه درباره‎ تهمت و بهتان به مردم در رابطه با جریانات مختلفی نازل شده که چند نمونه مهم آن ذکر می‌شود. 

چند نکته‎ مهم:

تهمت دو صورت دارد:

• افتراء: تهمت زننده با علم و آگاهی، گناه یا عیبی را به شخصی نسبت می‌دهد یعنی می‌داند که آن شخص دارای این عیب نیست و یا این گناه از او صادر نشده است مع الوصف آن را به او نسبت می‌دهد و حتی گاهی خود او مرتکب عمل زشتی شده ولی برای نجات خود از گرفتاری و فرار از مجازات آنرا به دیگری نسبت می‌دهد، که در اصطلاح به آن افتراء گویند.
• بهتان: تهمت زننده بدون علم بلکه از روی ظن و گمان چیزی را به شخصی نسبت می‌دهد مانند نمونه‎ی اول و دوم که در اصطلاح به آن بهتان گویند. ریشه‎ی صورت دوم همان سوء ظن و بدبینی نسبت به دیگران است که موجب می‌شود هر کاری که از دیگران صادر شود آنرا حمل بر فساد و بدی کند. و اکثر تهمت‌ها بخاطر ناآگاهی و سوء ظن است، و لذا خداوند در قرآن می‌فرماید: ای مؤمنان از بسیاری از گمان‌ها بپرهیزید زیرا بعضی از گمان‌ها گناه است.

البته کاملاً روشن است که پیدایش ظن و گمان یا وهم و خیال در ذهن امری غیر اختیاری می‌باشد و حسن و قبح، ثواب و عقاب در قلمرو افعال اختیاری است نه غیر اختیاری، بنابراین مراد اینستکه به گمان خود ترتیب اثر ندهید و از عمل بدون علم اجتناب ورزید زیرا بسیاری از کسانی که بدون علم و بر اساس حدس و گمان عمل می‌کنند مرتکب گناه و معصیت می‌شوند. چنانچه در آیه دیگر فرمود: از آنچه بدان علم نداری پیروی مکن و در جای دیگر گروهی را بخاطر اینکه به سوء ظن خود ترتیب اثر دادند ملامت و سرزنش می‌کند و می‌فرماید: شما بدگمان شدید و سوء ظن پیدا کردید و بر اساس آن عمل کردید پس هلاک و تباه گشتید. و نیز می‌فرماید: مشرکان پیروی نمی‌کنند مگر گمان را و آنان گمان آوران هستند. 

حمل فعل مسلمان بر صحت:

مؤمن نه تنها نباید به برادر و خواهر مؤمن خویش سوء ظن داشته باشد و به آن ترتیب اثر بدهد بلکه باید عمل او را حمل بر صحت کند و بکوشد تا سوء ظن خویش را به حسن ظن تبدیل نماید. 
امیر مؤمنان علیـ علیه السلام ـ در این رابطه می فرماید: باید گفتار و کردار برادر دینی خود را به بهترین وجه قرار دهی مگر اینکه یقین پیدا کنی و راه توجیه (حمل بر صحت) بر تو بسته باشد. و نباید به سخن برادرت بد گمان باشی در حالیکه تو محمل خوبی برای توجیه کلام او می‌یابی. 

فرار از موضع تهمت:

اسلام از طرفی تهمت را حرام دانسته و از مؤمنان خواسته تا از سوء ظن به یکدیگر اجتناب ورزند و در صورت پیدایش سوء ظن به آن اعتنا نکنند و ترتیب اثر ندهند بلکه گفتار و کردار مؤمن را بر صحت و خوبی حمل نمایند و از طرف دیگر به مؤمنان دستور داده تا خود را در معرض تهمت قرار ندهند و از گفتن سخنان و اعمالی که موجب سوء ظن می‌شود پرهیز کنند تا مورد تهمت و افترا قرار نگیرند. 
چنانکه امیر مؤمنان ـ علیه السلام ـ فرمود: کسی که خود را در معرض تهمت قرار دهد نباید کسی را که به او بد گمان می‌شود ملامت و نکوهش کند. 
همچنین امام صادق ـ علیه السلام ـ فرمود: کسی که به موضعی از مواضع تهمت برود و متهم شود نباید جز خودش را ملامت کند. و نیز امیر مؤمنان ـ علیه السلام ـ در وصیت به فرزندش امام مجتبی ـ علیه السلام ـ فرمود: از محل تهمت بر حذر باش و دوری کن، همچنین از مجلسی که به آن گمان بد برده می‌شود. و به همین جهت است که در اخبار و روایات تأکید شده که مؤمنان باید از دوستی و هم نشینی با فساق و گناهکاران بپرهیزند زیرا رابطه داشتن با آنان موجب می‌شود که مردم نسبت به مؤمنان بدبین و در نتیجه به آن‌ها تهمت بزنند. 
و نیز پیامبر اکرم ـ صلّی الله علیه و آله و سلّم ـ فرمود: از مواضع تهمت بپرهیزید و خود هنگامی که در مسجد معتکف بود و صفیه یکی از همسران پیامبر به دیدن حضرت آمد، پیامبر هنگام مراجعت صفیه به منزل چند گامی او را همراهی و در ضمن با او گفتگو می‌کرد یکی از انصار آنان را دید حضرت به انصاری فرمود این صفیه همسر من است، و هدف پیامبر از بیان این مطلب دفع سوء ظن محتمل از طرف انصاری بود. 

افتراء به خدا و رسول و ائمه:

تاکنون بحث درباره‎ی تهمت به مؤمنان بود و گفته شد که تهمت به مؤمن حرام است اما بدتر از آن اینست که انسان به خدا، قرآن،رسول و ائمه اطهار تهمت بزند مثل اینکه برای خدا شریک قائل شود و یا منکر معاد باشد یا چیزی را که ائمه نگفته‌اند به آنان نسبت بدهد، احادیث جعلی و دروغین بسازد و یا رسالت پیامبر را دروغ پندارد و بگوید که او از طرف خدا مبعوث نشده و بدروغ ادعا نبوت نموده و یا بگوید پیامبر و ائمه به چیزی امر کرده‌اند که خدا به آن امر نکرده و چیزی را واجب دانسته‌اند که خدا آنرا واجب ندانسته است، و شکی نیست که دروغ پنداشتن رسالت پیامبر و تکذیب آن و نفی دعوت او، به انکار خدا و کفر برمی‌گردد و کسی که به پیغمبر نسبت دروغ بدهد و تهمت بزند و حکمی که در اسلام نیست به آن، نسبت دهد در واقع به خدا نسبت دروغ داده زیرا تکذیب رسول و ائمه و آیات الهی تکذیب خدا است و افتراء بر کسی که جز از طرف خدا سخن نمی‌گوید، افتراء به ذات الهی محسوب می‌شود چنانکه در روایتی امام صادق ـ علیه السّلام ـ به مردی از اهالی شام فرمود: سخن ما را بشنو و بر ما دروغ مبند زیرا کسی که بر ما درباره‌ی چیزی دروغ بگوید بر پیامبر ـ صلّی الله علیه و آله و سلّم ـ دروغ بسته و کسی که بر پیامبر ـ صلّی الله علیه و آله و سلّم ـ دروغ ببندد به خدا دروغ بسته و خداوند چنین شخصی را عذاب می‌کند.

به مناسبت هفته ی دفاع مقدس مسابقه ی تیراندازی بین مسئولین شهرستان  با همت بسیج کارمندی ناحیه سپاه حاجی آباد برگزار شد .

به مناسبت هفته دفاع مقدس یک دوره مسابقات تیراندازی با سلاح کلاشنیکف، بین مدیران ادارات شهرستان حاجی آباد به همت ناحیه مقاومت بسیج سپاه این شهرستان در محل میدان تیر برگزار گردید.

در پایان از نفرات برتر این مسابقه تقدیر به عمل آمد.

مسئول بسیج جامعه پزشکی از اعزام تیم پزشکی به منطقه محروم گله گاه به مناسبت هفته دفاع مقدس خبر داد.

 به مناسبت هفته دفاع مقدس اکیپی متشکل از پزشک عمومی و متخصص دندان و کارشناس بهداشت عضو بسیج جامعه پزشکی این شهرستان برای انجام ویزیت رایگان مردم مناطق محروم اعزام ‌شدند.

وی هدف از اعزام این تیم پزشکی را کمک‌رسانی به مردم روستاها و مناطق محروم این شهرستان آموزش و ویزیت رایگان عنوان کرد.

سالاری یادآور شد: اعضای بسیج جامعه پزشکی حاجی آباد در طول سال به طور مستمر به روستاها و مناطق محروم رفته و بیماران را به صورت رایگان ویزیت می‌کنند.

مسئول بسیج جامعه پزشکی حاجی آباد اعزام آمبولانس و تیم پزشکی و کارشناس بهداشت به مناطق محروم این شهرستان را از مهم‌ترین برنامه‌های بهداشتی و درمانی این شبکه به مناسبت هفته دفاع مقدس عنوان کرد.

سالاری ابراز داشت: در این طرح، 44 بیمار از روستای گله گاه به صورت رایگان توسط پزشکان عمومی و داندانپزشک ویزیت و درمان می‌‌شوند.

عصر امروز در سومین روز از هفته دفاع مقدس فرمانده سپاه، فرماندار و جمعی از مسئولین ادارات با خانواده معزز شهیدان میرزایی از شهدای 8سال دفاع مقدس دیدار نمودند و به بررسی مسائل و مشکلات آنها پرداختند.

 فرمانده سپاه حاجی آباد  در دیدار با خانواده شهدا، با بیان این که هفته دفاع مقدس و گرامیداشت یاد و خاطره شهیدان است ، اظهار داشت: ما هر چه داریم به برکت خون شهدا و دعای خانواده شهدا است.

وی با بیان اینکه دیدار ازخانواده شهدا باعث دلگرمی و تکریم مقام شامخ شهدای والا قدر می‌شود، افزود: دیدار مسئولان از خانواده شهدا فرصت مغتنمی برای ابراز ارادت محضر آنها می‌شود.

سالاری بیان کرد: تربیت جوانان مومن و متعهد در خانوداه شهدا و تقدیم آنان به کشور و انقلاب نشان از ایمان و اعتقاد قلبی آنان به امام امت است.

قلم شهید منتظری :

ای تاریخ بشکند قلمت اگر ننویسی بر بسیجیان

این سپاهیان خمینی چه گذشت ؟

هفته ی دفاع مقدس مبارک باد