حجت‌الاسلام ابراهیمی، امام جمعه شهرستان انار روز جمعه 21 تیر در سخنانی گفت: زنانی که آرایش کنند و به خارج از خانه بروند، اگر به همسرانشان گفته شود "دی…ث”، حق‌شان است.

به گزارش مهرخانه، درست است که خودآرایی و خودنمایی در انظار عموم از رفتارهای ناهنجار در جامعه است که تنها مختص به زنان نیست و در مردان نیز به گونه‌های مختلف انجام می‌پذیرد و امر به معروف برای اصلاح این افراد واجب، اما انگار حجت‌الاسلام ابراهیمی فراموش کرده‌اند که تریبون نماز جمعه جای استفاده از این عبارت ناپسند نیست.

ایشان در صحبت‌هایشان قصد داشته‌اند آرایش بیش از حد زنان را به بی‌غیرتی شوهرانشان نسبت دهند، ولی مفهوم حرف ایشان در عبارت به کار برده شده، گم شد و به جای اینکه به دل افراد بنشیند به سوژه‌ای برای رسانه‌های داخلی و خارجی تبدیل شد.

تأکید قرآن کریم و ائمه اطهار(ع) بر عدم خودنمایی و خودآرایی زنان

قرآن کریم در خصوص خودنمایی و خودآرایی زنان در منظر عمومی و در آیه 31 سوره مبارکه نور اشاره می‌کند: "ولا یبدین زینتهن" (زنان زیورهای خود را آشکار نسازند) و این عبارت را دو مرتبه تکرار می‌کند.

مرحوم «فیض کاشانی» در تفسیر این آیه، زینت را به معنای عام زیبایی بدنی، آرایش جسمانی و زیورهای ظاهری می‌داند و معتقد است که :خودنمایی چه آشکار ساختن زیبایی‌های طبیعی باشد و چه به نمایش گذاشتن آراستگی‌ها و زیورآلات، رفتار ناهنجاری است.

از پیامبر اعظم(ص) نیز روایت شده که زنان طناز و عشوه‌گر که دل و دین مردان هوسران را می‌ربایند، (دام‌های شیطان) هستند.

نقش مردان در کنترل و حفظ نوامیس در بیان ائمه اطهار (ع)

ائمه اطهار در کنار رفتار ناهنجار زنان به نقش مردان در کنترل و حفظ نوامیس نیز اشاره کرده‌اند، چیزی که از آن در متون دینی «غیرت» یاد می‌شود. یعنی مؤمن نباید نسبت به اطرافیان خود بی‌تفاوت باشد؛ چراکه خداوند «غیور» است و بی‌غیرتی را نمی‌پسندد.(الکافی، ج8، ص273)

از امام صادق(ع) نیز روایت شده است: بهشت بر مردان بی‌غیرت حرام است.( بحارالانوار، ج35، ص924) پیامبر عظیم‌الشأن اسلام نیز درباره یکی از مصادیق بارز بی غیرتی می‌فرماید: هنگامی که زنی آرایش کرده و معطر از خانه خارج شود و شوهرش نیز به این کار راضی باشد، به ازای هر قدمی که زن بر می‌دارد، خانه‌ای در آتش برای شوهرش بنا می‌شود (الکافی ج5 ص753)

تأکید ائمه اطهار(ع) بر ضرورت عفات در کلام

پس بر اساس این روایات، عمل مردی که نسبت به زنش غیرت نداشته باشد مذموم است و بی‌غیرتی خوانده می شود، ولی آیا امام جمعه شهر انار باید در تبیین این موضوع عفت کلام را فراموش کند و در تریبون نماز جمعه از الفاظ ناصواب استفاده کند؟

باید به ایشان یادآوری کرد که ائمه اطهار(ع) همانطور که نسبت به بی‌غیرتی مردان حساسیت داشتند، به عفات در کلام نیز تأکید کرده‌اند. در متون و منابع غنی اسلامی و روایات پیشوایان دین(ع) صحبت رکیک، فحش دادن و عدم عفت کلام، بسیار مذمت شده و نهی گردیده است.

امام صادق (ع)فرمودند: خداوند می‌فرماید که هرکس به دوست من(یعنی مؤمن)، اهانت کند(چه با زبان و چه با رفتار) به جنگ با من برخاسته است.(اصول کافی ج 5 ص 352)

از سوی دیگر نقل شده که روزی یکی از یاران امام صادق(ع) در خدمت ایشان به جایی رهسپار بود?غلام آن مرد از آنها عقب افتاد? مرد او را صدا زد ولی غلام جواب نداد? بار دوم و سوم هم او را فرا خواند? اما باز از غلام پاسخی شنیده نشد? آن مرد به غلام دشنام داد و گفت: یابن الفاعلة؛ ای حرامزاده با تو هستم! امام صادق(ع) با شنیدن این ناسزا از راه رفتن باز ایستادند و فرمودند: چه گفتی؟ صحابی گفت یابن رسول الله! چون پدر و مادرش مسلمان نبوده و از بلاد غیر اسلامی هستند? لذا این ناسزا را دادم و این نسبت حقی است که گفتم. حضرت فرمودند» مرا با پدر و مادر او کاری نیست؛ چرا به او فحاشی می‌کنی؟ بعد فرمودند: دیگر حق نداری با من رفت و آمد کنی. (نقل کردند که امام تا زنده بودند، آن صحابی را به حضور نپذیرفتند و با او رفت و آمد نکردند).

در ماه رمضان و حال روزه به دلیل عطش و تشنگی زیاد آیا می توانیم به مقدار ضرورت و نیاز آب بخوریم؟ در این صورت آیا روزه را باید ادامه دهیم؟ قضای آن چطور، آیا واجب است؟

به گزارش نامه، شستشوی دهان و مزمزه کردن برای روزه‌دار جایز است یا نه؟ اگر به واسطه مزمزه کردن، ناخواسته آب به گلو بپرد آیا روزه باطل می‌شود؟

با فرا رسیدن ماه مبارک رمضان در یکی از گرم ترین ایام سال، این دست سوالات برای متشرعین و مقلدین مسلمان اهمیت خاصی می‌یابد. از همین رو، جماران، پاسخ خلاصه شده‌ای از کارشناسان واحد استفتاء پرتام امام خمینی(س) در همین خصوص به اطلاع می‌رسانند:

سوال اول: در ماه رمضان و حال روزه به دلیل عطش و تشنگی زیاد آیا می‌توانیم به مقدار ضرورت و نیاز آب بخوریم؟ در این صورت آیا روزه را باید ادامه دهیم؟ قضای آن چطور، آیا واجب است؟

پاسخ اجمالی:

1- هرگاه تشنگی بر روزه‌دار غلبه کند به گونه‌ای که از مردن به خاطر تشنگی بترسد، می‌تواند به مقدار ضرورت و اندازه‌ای که از مرگ نجات پیدا کند، آب بیاشامد.

2- در این صورت روزه‌ی آن روز او باطل می‌شود.

3- اگر چنین چیزی در ماه رمضان اتفاق بیفتد، باید در بقیه‌ی روز از بجا آوردن مبطل روزه، خودداری شود، و اما در روزه‌ی غیر ماه رمضان اعم از واجب موسع و معین امساک در بقیه‌ی روز واجب نیست هرچند که در واجب معین احتیاط مستحب است.

سوال دوم: این مسئله در باره کسانی است که به بیماری عطش مبتلا هستند چگونه است؟

پاسخ اجمالی:

1- کسانی که به مرض عطاش مبتلایند و زیاد تشنه مى‌شوند، می‌توانند روزه را افطار کنند چه این که اصلا قدرت مقاومت نداشته باشند و یا خودداری کردن براى آنان دشوار باشد. پس این افراد روزه نمى‌گیرند؛

2- کسی که به سبب مرض عطشی که دارد روزه گرفتن برایش مشقت دارد و دشوار است، به جاى هر روزی که افطار می‌کند باید یک مدّ (750 گرم) طعام کفّاره بدهد و احتیاط مستحب دو مدّ است؛

3- وجوب کفاره بر کسى که به سبب مرض عطش روزه براى او ممکن نیست، محلّ اشکال است، بلکه واجب نبودن آن خالى از قوّت نیست.

سوال سوم: شستشوی دهان و مضمضه کردن برای روزه دار جایز است یا نه؟ روزه‌‌ دار اگر بداند که با مضمضه کردن، بدون اختیار آب در گلویش می‌رود و با مضمضه کردن، ناخواسته آب به گلو بپرد آیا روزه باطل می‌شود؟

پاسخ اجمالی:

1- اگر روزه‌دار براى خنک شدن با مضمضه یا غیر آن آب را وارد دهان کند و بى‌اختیار داخل حلق شود‌، فقط قضای روزه‌ی آن روز واجب است و کفاره ندارد.

2- اگر که آب را بى‌جهت و بی‌هدف در دهان نماید و بى‌اختیار داخل گلو رود نیز فقط قضای روزه‌ی آن روز واجب است و کفاره ندارد.

3- روزه‌دار اگر آب را از روی فراموشی فرو ببرد قضای روزه بر او واجب نیست.

4- چنانچه براى وضوى نماز مضمضه کند و بى‌اختیار در حلق رود، قضا بر او واجب نیست و احتیاط مستحب آن است که در این صورت به موردى که وضو براى نماز واجب باشد اکتفا شود، اگر چه واجب نبودن قضا در مضمضه براى هر وضویى بلکه براى مطلق طهارت، خالى از قوّت نیست.

سوال چهارم: مضمضه در حال روزه فی‌نفسه چه حکمی دارد؟

پاسخ: مضمض? زیاد براى روزه‌دار مکروه است و اگر بعد از مضمضه بخواهد آب دهان را فرو برد، بهتر است سه مرتبه آب دهان را بیرون بریزد.

نکته پایانی این که به فتوای امام‌(س) روزه‌داری که می‌داند به سبب گرداندن آب در دهان ناخواسته و یا از روی فراموشی آب وارد حلقش می‌شود نباید مضمضه کند.

اوایل شهریور ماه سال 89 قتل مرد جوانی در منطقه کوهمره سرخی شیراز به ماموران پلیس اطلاع داده شد. پس از این تماس تیمی از کارآگاهان در محل جنایت حاضر شده و با جسد رضا در حالی که مورد اصابت چند گلوله قرار گرفته بود روبرو شدند.

خانواده مقتول در جریان تحقیقات اظهار داشتند سر سفره افطار نشسته بودیم که دو مردم نقابدار وارد خانه شدند. آنها سپس رضا را بدون هیچ حرفی به رگبار بسته و از محل گریختند.

بعد از تحقیقات مقدماتی جسد به پزشکی قانونی منتقل شد و تیم جنایی در جریان بررسی‌های خود دریافتند مقتول مدتی بود با یکی از دوستان خود به نام میثم اختلاف داشته است. با کشف این سرنخ میثم دستگیر و در بازجویی‌ها به ارتکاب این جنایت با همدستی فردی به نام اشکان اعتراف کرد.

با تکمیل تحقیقات و بازسازی صحنه قتل پرونده دو متهم برای محاکمه به شعبه دوم دادگاه کیفری استان فارس فرستاده شد.

در جلسه محاکمه که در آخرین روزهای سال 90 برگزار شد نماینده دادستان با قرائت کیفرخواست رای متهمان تقاضای مجازات قانونی کرد. در ادامه نیز اولیای دم با حضور در جایگاه و تشریح شب حادثه برای عامل اصلی جنایت درخواست قصاص کردند.

قاضی عرفانی زاده رئیسی شعبه دوم دادگاه کیفری استان فارس سپس با تفهیم اتهام به میثم از او خواست به دفاع از خود بپردازد. مرد جنایتکار نیز با قبول اتهام قتل گفت: چند سال قبل برادرم به قتل رسید تصور می‌کردم مقتول در این ماجرا نقش داشته است به همین خاطر به دنبال انتقام بودم. پس از این جنایت نیز تازه متوجه شدم مقتول هیچ نقشی در آن ماجرا نداشته است. حالا هم تقاضای بخشش دارم.

پس از آخرین دفاعیات متهمان قاضی دادگاه به همراه چهار مشتشار خود- فارسی، رستگاری، مظفر و خسروانی- وارد شور شده و میثم را به اتهام قتل عمدی به قصاص محکوم کردند.

با اعتراض متهم به حکم مجازاتش پرونده برای رسیدگی نهایی به دیوان عالی کشور فرستاده شد که قضات دیوان عالی حکم مجازات مرد جنایتکار را تائید کردند. پرونده این جنایت برای اجرای حکم قصاص به شعبه اجرای احکام فرستاده شده است و در صورتی که متهم موفق به کسب رضایت اولیای دم نشود به دار مجازات آویخته می شود.

امام رضا (ع) نخستین شخصیتی بود که جسم را به مملکت کوچک و کامل تشبیه کرده و می‌فرماید: «ساختار بدن برپایه شباهت به قلمرو پادشاهی بنا شده است. پادشاه بدن قلب و کارگزاران آن، عروق و اعصاب در سیستم عصبی و مغز است.

به گزارش پرشین وی به نقل از باشگاه خبرنگاران ، واکاوی‌های ژرف متون روایات ما را به بیش از 5 هزار روایت و حدیث در زمینه مسائل تغذیه، بهداشت و سلامت و فهرست زیادی از خوردنی‌ها و مشروبات جایز و حلال می رساند که در عرصه جهانی از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است.

درمیان سلسله پیامبران عظام الهی وائمه معصومین (علیهم‌السلام) هم فزون‌تر از همه، پیامبر اعظم‌(ص)،امام?الموحدین علی‌(ع) و 3 پیشوای راستین اسلام،امام باقر، امام صادق و امام رضا (علیه‌السلام) بیش از سایر ائمه در عرصه پزشکی، بهداشت، تغذیه و سلامت نظراتی قابل توجه داشته‌اند.

«رساله ذهبیه» از نفیس‌ترین و گرانبهاترین مواریث اسلامی در زمینه دانش پزشکی است و به اجمال شامل رشته‌هایی از علوم پزشکی، شیمی، تغذیه و بسیاری از علوم دیگر بوده و بخش زیادی از طب پیشگیری را هم بیان کرده است.

امام رضا (ع) نخستین شخصیتی بود که جسم را به مملکت کوچک و کامل تشبیه کرده و می‌فرماید: «ساختار بدن برپایه شباهت به قلمرو پادشاهی بنا شده است. پادشاه بدن قلب و کارگزاران آن، عروق و اعصاب در سیستم عصبی و مغز است. خانه پادشاه قلب او و قلمرو حکومت او جسم است و یاران و سپاهیان او، دست‌ها و پاها و چشم‌ها و زبان و گوش‌های او است.

خزانه آن، معده و شکمش و پرده‌بردار، سینه او است.» سپس امام برای هر یک از اعضای بدن تشبیهاتی به کار برده‌اند که از آن جمله می‌توان به چشم اشاره کرد. امام رضا (ع) چشم‌ها را به چراغ تشبیه کرده و دو گوش انسان را منبع مهم پذیرش اطلاعات از محیط خارج و زبان را به کمک دو لب و دندان بیان کننده واژه‌ها و اراده‌ها معرفی می‌کند.

ایشان در تشبیه زیبایی انسان و آنچه او را دربرمی‌گیرد از معده، سینه، امحا و توابع آن به خزانه‌داری گزینشگر معرفی می‌کند. در ادامه هم به تاثیر شادی و غم بر چهره و عوامل درونزا و مرکز هر یک از آن‌ها سخن می‌گوید.

در بخشی از نامه، ایشان رهنمودهایی در کیفیت میل به غذا و نوشیدنی‌ها از نظر کمیت و کیفیت بیان کرده است که همه همسو با حراست از سلامت بدن است. حضرت توصیه خود را با غذا خوردن آغاز می‌کند و هر یک رابر?حسب توانایی و قدرت مزاج خود با رعایت جدول زمانی و شرایط مکانی، برای میل و اشتها به غذاخوردن و استفاده از آن براساس بهترین گزینه‌ها تشریح می‌کند.

امام رضا (ع) در بخشی دیگر به تهیه نوعی خاص از نوشیدنی که معجونی از گیاهان دارویی و دارای فواید بسیار و با قابلیت هضم است، برای استفاده به عنوان دسر بعد از غذا اشاره کرده است. این نوشیدنی ارزش غذایی زیادی داشته، دارای عناصری مهم از هیدرات‌های کربن، ویتامین‌ها و دیگر مواد اصلی انرژی‌زا است.

حضرت (ع) تاثیر حرارت زیاد بر موادغذایی در نابودی بسیاری از عناصر مفید آن مانند بعضی ویتامین‌ها و از بین رفتن برخی عناصر سریع‌التبخیر در غذا و مایعات را یادآور شده و در این زمینه گوی سبقت را از پژوهشگران تغذیه ربوده است.تاکید امام (ع) بر افراط نکردن در آشامیدن آب پس از غذا است، زیرا این شیوه نادرست به معده و سایر اعضای بدن آسیب می‌رساند.

حضرت (ع) همچنین به تاثیر افراط در مصرف برخی مواد غذایی و زیان‌های ناشی از آن اشاره کرده و می‌گوید: «افراط در خوردن تخم‌مرغ و عادت مستمر در مصرف آن، موجب آسیب به طحال و درد معده می‌شود، تا آنجا که زیاده‌روی در خوردن تخم‌مرغ موجب تنگی نفس و لکه‌های ریز قهوه‌ای می‌شود.»

امام (ع) می‌فرماید: ««خوردن گوشت خام موجب پیدایش انگل‌ها در معده و روده می‌شود. زیاده‌روی در خوردن گوشت حیوانات وحشی و گاو موجب زوال عقل و کاهش درک و کندی ذهن و افزایش فراموشی می‌شود.»

حضرت با تقسیم‌بندی حمام به بخش‌های مختلف، آن را به بهترین شکل وصف کرده و می‌فرماید: خانه اول سرد و خشک، دوم سرد و مرطوب، سوم گرم و چهارم گرم و خشک است.

سپس به سودمندی استحمام برای بدن به لحاظ تشریحی و جسمی اشاره کرده و تدهین و استعمال روغن‌ها و گیاهان دارویی، نرم کردن و تلطیف پوست را بسیار توصیه کرده است، زیرا پوست اهمیت فراوانی در خروج میزان قابل توجهی از مواد سمی از بدن دارد.

بنابراین شست‌وشوی پوست و پاکسازی روزنه‌های پوستی و تلطیف آن از مهمترین امور بهداشتی برای انسان به شمار می‌رود.در بخشی از پیام‌های بهداشتی، کیفیت به پشت خوابیدن و رعایت بهداشت دستگاه گوارش را توضیح فرموده است و همچنین اهمیت دستگاه عصبی را یادآوری کرده و توصیه‌های لازم را درباره آن ارائه کرده است، از جمله می‌فرماید: «هر کس خواستار افزایش قدرت حافظه است باید مویز و انجیر (مواد غذایی فسفردار) را بخورد.»

امام (ع) در فرازهایی آموزه‌های خود را درباره سلامت و بهداشت دندان‌ها تکرار فرموده، برخی توصیه‌های ضروری در مراقبت از‌ آن‌ها را در برابر عوامل خارجی توضیح می‌دهد و بر رعایت بهداشت دندان‌ها با به‌کارگیری بعضی از مواد مفید و براق‌کننده تاکید می‌فرماید.

امام (ع) در بخش‌های پایانی، امکان ترکیب نشدن برخی مواد شیمیایی را که بدن به آن مبتلا می‌شود گوشزد فرموده و اشاره می‌کند که تجمع این مواد در دستگاه گوارش در بعضی اوقات خطرناک و زیان‌آور و چه بسا به هلاکت فرد می‌انجامد.

در بعضی از بندهای همین بخش به علل بیماری‌ها که یکی از آن‌ها تضاد ناشی از درهم آمیختگی مواد غذایی وارده به معده، روده و عفونت‌های ناشی از آن است اشاره شده است.نکته پایانی (رساله ذهبیه) همان تاکید و توصیه همیشگی امام (ع) در التزام به آموزه‌ها و رهنمودهای ارائه شده و هشدار در صورت غفلت از موارد برشمرده است

حجت‌الاسلام والمسلمین ناصر رفیعی بعد از ظهر در جمع نمازگزاران در مدرسه عالی آیت‌الله گلپایگانی قم با تبیین مسئله برکت در زندگی انسان‌ها تصریح کرد: برکت در زندگی آثار بسیار زیادی دارد و یکی از دعاهایی که پیامبر گرامی اسلام در حق دیگران برکت در زندگی بوده است.

وی با اشاره به اینکه برخی از افراد با وجود درآمدهای هنگفت شاهد برکت در زندگی خود نیستند بیان کرد: وقتی فرزند عبدالله بن جعفر در راه اسلام به شهادت رسید پیامبر برای وی برکت در زندگی را دعا کرد و این دعا موجب شد که عبدالله بن جعفر تا پایان عمر در هیچ معامله‌ای متضرر نشود.

عضو هیئت علمی جامعة المصطفی العالمیه با اشاره به دلایل کم شدن برکت در زندگی افراد اظهار کرد: یکی از دلایل کم شدن برکت در زندگی فحاشی است و در روایات دینی داریم که خداوند بهشت را بر انسان بد دهان حرام کرده است.

وی با اشاره به راه‌های افزایش برکت در زندگی گفت: یکی از راه‌های افزایش برکت در زندگی ارتباط با عالمان دینی است.

رفیعی با اشاره به اینکه مردم و تاجران در قم از نظر دینی در وضعیت خوبی داشته و متدین هستند تاکید کرد: یکی از دلایل این امر ارتباط مستمر ایشان با علما است و هم‌نشینی با علما موجب با برکت‌ شدن زندگی می‌شود.

عضو هیئت علمی جامعه المصطفی اهتمام به اقامه نماز را از دیگر راه‌های افزایش برکت در زندگی دانست و خاطرنشان کرد: اگر در زندگی به نماز بی‌توجهی شود برکت از بین می‌رود.

مهـــر - روزه بر طبق احکام شرعی دین مبین اسلام به واجب، حرام، مستحب و مکروه تقسیم می شود که روزه‏ عید فطر و عید قربان، روزه‏ ایّام تشریق، روزه‏ یوم الشک به قصد رمضان، روزه‏ صمت، روزه وصال، روزه غیر واجب برای فرزند در صورت نارضایتی والدین از روزه های حرام به شمار می رود.

روزه‌ هاى واجب عبارت است از:

روزه ماه رمضان؛ در هر سال واجب است همه افراد مکلف ماه مبارک را به شرحى که در کتاب هاى فقهى بیان شده، روزه بگیرند.

روزه کفاره؛ در مواردى، براى انسان واجب مى شود که به عنوان کفاره، به مدت دو ماه و یا کمتر، روزه بگیرد؛ مانند کفاره قتل، کفاره ابطال روزه ماه رمضان و کفاره نذر.

روزه قضا؛ روزه‌هایى را که به دلیل مسافرت یا بیمارى و یا مانند آن در ماه رمضان ترک شده باید قضا کرد.

روزه بدل از قربانى؛ اگر حاجى در منا بر قربانى قدرت نداشته باشد، باید ده روز (سه روز در سفر حج و هفت روز پس از مراجعت از آن) روزه بگیرد.

روزه روز سوم اعتکاف

قضاى روزه پدر که بر پسر بزرگتر واجب است.

روزه نذر و امثال آن.

روزه‏‌هاى حرام عبارت اند از:

«اول» روزه‏ عید فطر و عید قربان

«دوم» روزه‏ ایّام تشریق و آن یازدهم و دوازدهم و سیزدهم ذى الحجه است براى کسى که در مِنا باشد چه براى اعمال حج چه غیر آن بنا بر اقوى.

«سوم» روزه‏ یوم الشک به قصد رمضان و [اما] به نیّت آخر شعبان مانعى ندارد.

«چهارم» روزه‏ وفاء نذر معصیت؛ مثل آن که نذر کرده باشد که اگر متمکن شود از فلان حرام یا ترک فلان واجب، روزه بگیرد. یا به قصد شکر براى آن که فلان معصیت را مرتکب شده روزه بگیرد که حرام است به خلاف آن که روزه بگیرد به شکرانه‏ آن که ممنوع از فلان معصیت شود که مانعى ندارد.

«پنجم» روزه‏ صمت که نیّت کند امساک از تکلّم را در تمام روز یا آن که نیّت کند امساک از مفطرات و امساک از تکلّم را با هم به خلاف آن که امساک کند از کلام بدون آن که جزء نیّت نماید هر چند بنا گذارد بر سکوت در روزه بدون آن که امساک از آن را در نیّت داخل کند.

«ششم» روزه‏ وصال و آن امساک از مفطرات یک روز و یک شب تا سحر یا امساک دو روز و یک شب متّصل با قصد آن که امساک شب هم، جزء روزه باشد. بلى، اگر بدون قصد امساک، شب افطار را تأخیر بیندازد تا سحر مانعى ندارد هر چند خلاف احتیاط است.

«هفتم» روزه‏ غیر واجب براى زن اگر مزاحم حق زوج باشد و احوط ترک آن است بدون اذن زوج هر چند مزاحم حق او نباشد، بلکه با نهى او احتیاط به ترک، ترک نشود.

«هشتم» روزه‏ غیر واجب براى مملوک اگر مزاحم حق مولى باشد و احوط ترک آن است بدون اذن مولى هر چند مزاحم حق او نباشد بلکه با نهى او احتیاط ترک نشود.

«نهم» روزه‏ غیر واجب براى فرزند در صورتى که موجب اذیت والدین باشد.

«دهم» روزه‏ مریض و روزه‏ کسى که مضرّ به او باشد.

«یازدهم» روزه‏ مسافر مگر در صورى که استثناء شده است.

«دوازدهم» روزه‏ تمام عمر حتى عیدین بنا بر آن چه در خبر وارد است و الّا محتمل است که حرمت آن به سبب اشتمال بر روزه‏ عیدین باشد و بنا بر این گزین? مستقلی نیست.

روزه‏‌هاى مکروه‏

روزه‏‌هاى مکروه به این شرح اند:

«اول» روزه‏ روز عاشورا. «دوم» روزه‏ روز عرفه براى کسى که بترسد که روزه، باعث ضعف او شود از دعایى که افضل از روزه است و هم چنین مکروه است روزه‏ آن اگر شک در هلال ذى حجه داشته باشد که مبادا در واقع آن روز عید قربان باشد. «سوم» روزه‏ میهمان بدون اذن میزبان، بلکه با نهى او احوط ترک است بلکه بدون اذن نیز احوط ترک است. «چهارم» روزه‏ فرزند بدون اذن پدر بلکه احوط ترک آن است خصوصاً با نهى او بلکه اگر روزه باعث اذیت پدر باشد حرام است و ظاهر آن است که روزه‏ پسرِ پسر نیز به حکم روزه‏ پسر است. و بهتر مراعات اذن مادر است و اگر باعث اذیت او باشد حرام است.

استحباب روزه در روز دوشنبه و پنج شنبه

در روایات بسیاری آمده است که آخرِ روز دوشنبه و پنج شنبه، اعمال انسان بر پیامبر اکرم (ص) و امامان (ع) عرضه می‏ گردد؛ لذا مناسب است که لحظه‏ های آخر این دو روز، به حساب رسی کارها سپری گردد و توأم با استغفار باشد. سیره پیامبر (ص) این بود که روزهای دوشنبه و پنج شنبه روزه می‏ گرفت. به آن حضرت گفته شد این کار براى چیست؟ فرمود: زیرا اعمال در روز دوشنبه و پنجشنبه به آسمان بالا می ‏رود و دوست دارم که عمل من در حالى که روزه‏ دار باشم بالا رود.